Björn Soenens bij de Hillbillies: arm maar fier en Trump blijft hun held
Björn Soenens bij de Hillbillies: arm maar fier en Trump blijft hun held
- Een rit door de bergen van Kentucky en West-Virginia is adembenemend. Mistbanken hangen tussen de bergtoppen, en hebben hier en daar een blauwe schijn. De natuur is woest, het lijkt een stukje ongerept paradijs. Maar dan kom je plots langs verlaten mijnen, en rij je door godverlaten dorpjes zoals Compton, West-Virginia. Op een bankje een arme, tandeloze man, die doelloos voor zich uit zit te staren. Daarachter, een koppel in een gammele pick-uptruck. In de straten is het stil. Geen activiteit, niets. Even later stroomt de regen met bakken uit de hemel.
De steenkoolmijn in Compton ging vele jaren geleden al dicht, en verder is hier niets. Ooit werkten in dit hele steenkoolgebied bijna 800.000 mensen. Maar dat was in de jaren 20 van de vorige eeuw. Wat volgde was een langzame neergang, een onherroepelijke aftakeling. Nu werken in heel deze regio nog amper 65.000 mensen in en rond de mijnen. Ze blijven het hier ‘coal country’ noemen, al is dat eigenlijk vooral nostalgie. Het is een deel van de geërfde identiteit hier. ‘My dad was a coal miner.’ Daar zijn ze enorm trots op. Als je doorvraagt, dan hoor je dat de papa of de opa zwaar ziek zijn, aan de zuurstoffles hangen: stoflong, of kanker, door het harde en ongezonde werk in de mijn. Maar het waren goedbetaalde banen en een job was altijd de beste methode tegen schrijnende armoede
- Een rit door de bergen van Kentucky en West-Virginia is adembenemend. Mistbanken hangen tussen de bergtoppen, en hebben hier en daar een blauwe schijn. De natuur is woest, het lijkt een stukje ongerept paradijs. Maar dan kom je plots langs verlaten mijnen, en rij je door godverlaten dorpjes zoals Compton, West-Virginia. Op een bankje een arme, tandeloze man, die doelloos voor zich uit zit te staren. Daarachter, een koppel in een gammele pick-uptruck. In de straten is het stil. Geen activiteit, niets. Even later stroomt de regen met bakken uit de hemel.
De steenkoolmijn in Compton ging vele jaren geleden al dicht, en verder is hier niets. Ooit werkten in dit hele steenkoolgebied bijna 800.000 mensen. Maar dat was in de jaren 20 van de vorige eeuw. Wat volgde was een langzame neergang, een onherroepelijke aftakeling. Nu werken in heel deze regio nog amper 65.000 mensen in en rond de mijnen. Ze blijven het hier ‘coal country’ noemen, al is dat eigenlijk vooral nostalgie. Het is een deel van de geërfde identiteit hier. ‘My dad was a coal miner.’ Daar zijn ze enorm trots op. Als je doorvraagt, dan hoor je dat de papa of de opa zwaar ziek zijn, aan de zuurstoffles hangen: stoflong, of kanker, door het harde en ongezonde werk in de mijn. Maar het waren goedbetaalde banen en een job was altijd de beste methode tegen schrijnende armoede
 |
 |